Słabo wykształceni, systemowo wykluczeni młodzi mężczyźni stają się pożywką dla skrajnej prawicy. Jeśli nie włączymy ich z powrotem do nowoczesności, będziemy musieli zmierzyć się z falą prawicowego radykalizmu o niespotykanej dotąd w Polsce intensywności.
W dzisiejszym świecie kupić można niemal wszystko. Za dopłatą da się nabyć lepszą celę w więzieniu, inwestując ponad pół miliona dolarów, można zalegalizować imigrację do Stanów Zjednoczonych, a gdy piszę te słowa, za około 25 dolarów można zakupić prawo do emisji tony dwutlenku węgla do atmosfery.
Usługi opiekuńcze i wspomagające wobec seniorów to powinien być nie tylko ważny filar polityki publicznej wobec starzenia się społeczeństwa, ale także istotny segment usług wpływający funkcjonowanie rynku pracy w Polsce. Nie zawsze o tym jednak pamiętamy.
– FISE powstała po to, aby wspierać wszystkie osoby, a zwłaszcza te wykluczone, na rynku pracy. Do dziś działamy po to, aby każdy miał dostęp do godnej pracy – na pytanie o działalność fundacji odpowiadała Julia Koczanowicz-Chondzyńska, prezeska Fundacji Inicjatyw Społeczno-Ekonomicznych. Czy w czasie kryzysu spowodowanego pandemią COVID-19 godna praca jest możliwa? – pytała uczestników Bogna Świątkowska, dziennikarka prowadząca drugą części konferencji „Bzduropraca 2020. Jaka praca ma sens?” organizowanej przez Fundację Inicjatyw Społeczno-Ekonomicznych FISE z okazji obchodów 30-lecia.
Politykom i części mediów udało się zbudować atmosferę paraliżującego strachu u osób starszych. Wielu seniorów żyje dziś w poczuciu, że spacer po parku może sprowadzić na nich nieuleczalną chorobę, że jak tylko wystawią nogę za bramę domu, zaraz umrą.
Bzduropraca to termin, który stworzył David Graeber i upublicznił go w książce Bulshit Jobs.Jakie Polacy mają podejście do bzduropracy? Nad tym zastanawiali się uczestnicy grudniowej konferencji „Bzduropraca 2020. Jaka praca ma sens?”, zorganizowanej przez Fundację Inicjatyw Społeczno-Ekonomicznych FISE z okazji obchodów 30-lecia jej działalności.
- On nie był przebojowy. Nie zabiegał o atencje, choć zawsze tam, gdzie się znalazł miał grono słuchaczy. Był ciepły, ale jednocześnie twardy. Henia nie dało się po prostu gdzieś przestawić. Zawsze był tam, gdzie chciał być – członkowie Rady FISE, aktywiści, społęcznicy i samorządowcy wspominają Henryka Wujca.
Tarcza finansowa zniszczy przedsiębiorców. Właściciele firm, którzy skorzystali z pomocy, za kilka tygodni powinni zacząć zwracać subwencje przekazane im przez Polski Fundusz Rozwoju – to twardy zapis umów z PFR. Im mniej mają, tym gorzej dla nich, bo tym więcej będą musieli oddać. Dla branż, które właśnie przechodzą drugi lockdown – gastronomii, hotelarstwa czy klubów fitness, efekt może być tylko jeden: bankructwo. Nadzieje dają zapisy tarczy 2.0, choć jej warunki nie są jasne.
Sprzątają dziennie 28 hotelowych pokoi i tak zwane strefy wspólne. Teoretycznie pracują osiem godzin, praktycznie nawet 12. Ale to i tak bez znaczenia, bo nie mają płatnych nadgodzin. Ciało boli, więc biorą kilka leków przeciwbólowych dziennie. W nocy nie śpią ze stresu i napięcia, więc łykają proszki na sen. Utrzymują swoje rodziny. Zazwyczaj są niewidzialne. Ale chcą to zmienić. Pokojówki hotelowe w Hiszpanii nazwały się Las Kellys i walczą o lepszą przyszłość.
Kwestia opieki nad osobami wymagającymi intensywnego wsparcia, czy to dziećmi z niepełnosprawnością, czy też dorosłymi, pozostaje poza sferą aktywnego zainteresowania państwa. Wsparcie i opieka zostały przerzucone na rodzinę, pojawiające się instrumenty wsparcia są dziurawe, niewystarczające, a często także – wyszarpywane w czasie protestów. Osoby świadczące całodobową opiekę pozostają często poza rynkiem pracy, a oferowane im w zamian świadczenia skazują na życie w ubóstwie. Co powinno się zmienić? I wreszcie: czy w tak trudnej sferze jest miejsce na innowacje społeczne?
