Na świecie funkcjonuje dziś nawet 10 tysięcy walut lokalnych, używanych w obrębie miast czy gmin równolegle do oficjalnych pieniędzy państwowych. Lokalne systemy walutowe rozwiązują problemy społeczne, mogą wydźwignąć regiony z kryzysu, pomóc w walce z globalizacją. Skąd się wzięły i jaka czeka je przyszłość po pandemii koronawirusa?
Problemy związane z kryzysem są szczególnie groźne dla małych i mikro przedsiębiorstw. Dlaczego? Bo zazwyczaj są one organizacjami nisko wydajnymi, nie są więc w stanie zbudować sobie finansowej poduszki bezpieczeństwa, która pozwalałaby przetrwać najtrudniejszy czas. Między innymi stąd wynika dość przygnębiający obraz sytuacji pracowników w tych podmiotach.
Rozwiązań, z których teoretycznie mogą korzystać podmioty ekonomii społecznej (ES), pozornie jest całkiem sporo. Jednak poszczególne przedsiębiorstwa będą mogły skorzystać z niewielu z nich, a czasem wręcz z żadnego. Do tego kwoty wsparcia są nieadekwatne do potrzeb, zaś okres wsparcia – najczęściej trzymiesięczny. Istnieje poważna obawa, że sektor ES nie doczeka pomocy, bo w urzędach już rozpętało się tsunami składania wniosków, które piszą przedsiębiorcy (nie tylko społeczni), samozatrudnieni, pracujący na umowy cywilno-prawne…
Pandemia wymusza konieczność podejmowania jednoznacznych i błyskawicznych decyzji. Cena niezdecydowania, wahania czy zwłoki jest dziś znaczne wyższa niż ta, do której zdążyliśmy się przez lata przyzwyczaić. Te okoliczności wpływają w takim samym stopniu na nas indywidualnie, jak i na poziomie firm, instytucji czy wreszcie państw. Warto zatem przyjrzeć bliżej się głównym typom i modelom działań podejmowanych w tych nadzwyczajnych warunkach.
Kryzys gospodarczy związany z koronawirusem nie uderzy w nas wszystkich z taką samą siłą. Najmocniej uderzy w tych, których sytuacja i tak jest już kiepska: zatrudnionych w elastycznych formach (co jest eufemizmem zatrudnienia śmieciowego), pracujących w niższych segmentach rynku. W Polsce (choć zapewne nie tylko) sektory, które najbardziej odczują nadchodzący kryzys, to jednocześnie te, które są najbardziej „uśmieciowione”.
Nagły kryzys epidemiologiczny i widmo recesji powodują, że na całym świecie w wielu branżach obroty spadły niemal do zera. Od początku roku tempo wzrostu w chińskiej gospodarce zwolniło o prawie 40%; w pierwszym kwartale PMI, indeks Menadżerów Logistyki Markit, w ciągu kilku tygodni spadł dla Europy o 40%, notowania nowojorskiej giełdy w marcu straciły ponad 3000 punktów, a wartość akcji spółek z WIG20 na warszawskiej giełdzie stopniała o niemal 30%.
Wciąż poruszamy się po omacku. Wiemy, że koronawirus spowodował tąpnięcie w gospodarce, nie wiemy jednak jeszcze, na jaką skalę i na jak długo. Problem nie dotyczy tylko tego, że sytuacja zmienia się niezwykle dynamicznie. Z uwagi na dezorganizację, którą w wielu organizacjach powoduje pandemia, szwankuje również sama sprawozdawczość. W poniedziałek 30 marca Główny Urząd Statystyczny zawiesił do odwołania publikację danych na temat inflacji.
